AMANITA οργανικος κηπος

Ένας κτηνοτρόφος που έγινε καλλιεργητής

Η φύση του Ανατολικού Πηλίου είναι τόσο άφθονη, που, από την πρώτη κιόλας στιγμή της επαφής μου μαζί της, ξύπνησε μέσα μου το πρωτόγονο ένστικτο της αναζήτησης τροφής.

Ξαφνικά, εκεί που όλοι έβλεπαν απλά χόρτα, μπορούσα να ξεχωρίσω βρώσιμα χόρτα (γαϊδουράγκαθο, κιχώριο, άγρια μεσογειακή χόρτα, χόρτα καριάνα κ.λπ.). Εκεί που όλοι έβλεπαν μόνο θάμνους, μάζευα μαύρους βλαστούς βρύων, άγρια σπαράγγια, βλαστούς φτέρης, βατόμουρα. Και στο μεγάλο δάσος κρύβονταν τα μανιτάρια. Α, τα μανιτάρια! Ένας υπέροχος, αλλά και επικίνδυνος κόσμος. Έκανα ερωτήσεις, διάβασα, έμαθα. Φυσικά, μέχρι το άνοιγμα της εποχής των μανιταριών κάθε χρόνο, λεηλάτησα όλα τα εγκαταλελειμμένα δέντρα και, στο Ανατολικό Πήλιο, υπάρχουν πολλά. Κερασιές δαμασκηνιές, αγριομηλιές και αγριοαχλαδιές, σορβομηλιές, δαμασκηνιές, κερασιές, καρυδιές, καστανιές. Αυτή είναι η λεγόμενη αναζήτηση τροφής, η λεηλασία της φύσης από τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος, που αναζητά έτοιμα προϊόντα. Περισσότερο, λιγότερο, μαζεύει όσα περισσότερα μπορεί. Τρώει όσο περισσότερο μπορεί, και αποθηκεύει τα υπόλοιπα.

Εκείνη η περίοδος ήταν ξέγνοιαστη, γιατί ένας περιστασιακός τροφοσυλλέκτης δεν ανησυχεί για την επιβίωση. Ήμουν ένας ευτυχισμένος άντρας. Φυσικά, έφτιαξα το προφίλ μου. Το στέλεχος που βρήκε το αντίδοτο στην κρίση, εγκατέλειψε την Αθήνα και μαζεύει μανιτάρια στο Πήλιο, αναφέρουν τα περιοδικά. Μισές αλήθειες, αλλά αυτό θέλει λίγο τσίπουρο και τζάκι για να το συζητήσουμε περαιτέρω. Μετά, άρχισα να επεξεργάζομαι τα υπολείμματα. Το αποτέλεσμα ήταν μαρμελάδες, τσάτνεϊ, ξύδια, λικέρ, κονσέρβες, τουρσιά.

Από την πρώτη κιόλας στιγμή ο ξενώνας ΑΜΑΝΙΤΑ ξεκίνησε τη λειτουργία του, επενδύσαμε στη γαστρονομία, όχι επειδή υπήρχε μια ιδέα μάρκετινγκ, αλλά επειδή αυτό μας άρεσε περισσότερο. Τι πιο απλό από το να ενώσω το πάθος μου για τη συγκέντρωση φαγητού με το πρωινό που σερβίραμε στον ξενώνα και τις δραστηριότητες που προτείναμε στους καλεσμένους μας. Ωστόσο, η φύση του Πηλίου είχε άλλα σχέδια για μένα. Η έκταση των τριών στρεμμάτων που περιέβαλλε τον ξενώνα ήταν μια ζούγκλα γεμάτη με κουκούτσια, φτέρες, εγκαταλελειμμένες μηλιές, αυτοφυείς δαμασκηνιές κ.λπ. Αυτή η άγρια φύση έπρεπε με κάποιο τρόπο να εξημερωθεί. Στην αρχή φυτέψαμε τα δέντρα, ογδόντα οπωροφόρα δέντρα διαφόρων ειδών. Ακολούθησαν πειραματισμοί και πολυάριθμες αποτυχίες, είτε λόγω έλλειψης εμπειρίας είτε λόγω χρόνου. Προτίμησα την ξέγνοιαστη συγκέντρωση τροφίμων από την απαιτητική καλλιέργεια. Ανακάλυψα ότι οι μηλιές φιρίκι χρειάστηκαν οκτώ χρόνια για να καρποφορήσουν. Φυσικά, υπήρξαν απρόσμενες συγκλονιστικές επιτυχίες. Την άνοιξη του δεύτερου έτους λειτουργίας, όταν τα δέντρα της αυλής ήταν ακόμη λεπτά σαν «κλαδί», φύτεψα χειμωνιάτικες κολοκύθες στις βερμούδες του κήπου, τις λεγόμενες «μπαρμπούτες» στην τοπική γλώσσα. Αυτή η πρώτη παραγωγή βιολιού-κολοκύθας που πήραμε μένει στη μνήμη μας. Αμέτρητα, τεράστια, νόστιμα! Τίποτα δεν θα ήταν ξανά το ίδιο για μένα. Αν στο φτωχό έδαφος της αυλής μας, με ελάχιστη φροντίδα, χωρίς φυτοφάρμακα, είχαμε αυτή την τεράστια επιτυχία, φανταστείτε τι θα γινόταν αν φυτεύαμε στο χαμηλότερο επίπεδο του οικοπέδου, στη γη που δεν είχε καλλιεργηθεί τόσα χρόνια. Λίγα ήξερα…

Ξεκίνησα από τα εύκολα. Τοματίνια, σε διάφορα σχήματα και χρώματα. Τεράστια επιτυχία. Μετά από αυτό, έσκαψα βαθιά. Πήρα μερικούς σπόρους από το Πελίτι, από τον γείτονά μου, από έναν παραγωγό στο Νότιο Πήλιο. Άρχισα να φυτεύω κάθε χρόνο μια μεγαλύτερη επιφάνεια, με μεγαλύτερη ποικιλία. Ωστόσο, τα σημάδια ήταν ορατά από την αρχή, ακόμα κι αν δεν έδωσα σημασία. Ένας αγριόχοιρος μπήκε στον λαχανόκηπο και τα χάλασε όλα, τα φυτά γέρνανε για μυστηριώδεις λόγους και πολλά άλλα… Όμως, έδειξα επιμονή, πόσο μάλλον που είχαμε αλλάξει τη γαστρονομική ιδέα του ξενώνα σε «αγρόκτημα σε τραπέζι».

Τώρα, είμαι ξενοδόχος, (μικρής κλίμακας) καλλιεργητής βιολογικού κήπου. Καταπολεμώ το χαλάζι, τον αέρα, τον ασβό που κάθε βράδυ σέρνεται κάτω από τον φράχτη και ανοίγει τρύπες, τον τυφλοπόντικα που τρώει τις νόστιμες ρίζες και στεγνώνει τα φυτά, τα έντομα και ιδιαίτερα το σκαθάρι του Κολοράντο που τρώει τα φύλλα και τις μελιτζάνες της πατάτας, τη μεσογειακή φρουτόμυγα που τσιμπάει όλα τα φρούτα, καθώς και άλλες ασθένειες φρούτων, μύκητες κ.λπ., με λίγα όπλα, γιατί η παραγωγή μας είναι αυστηρά βιολογική. Το άφθονο νερό του βουνού και κυρίως η υπομονή μας είναι σύμμαχοί μας. Γιατί η λέξη κλειδί για τον καλλιεργητή είναι η υπομονή. Οι παραγωγές μας είναι πολύ νόστιμες και αρκούν για να μας δώσουν την ευκαιρία να καλύψουμε τις ανάγκες μας για όλο το χρόνο, με τη σωστή επεξεργασία.

Και εδώ είμαι, στον φθινοπωρινό μου κήπο, τα σκέφτομαι όλα αυτά, με μικρές μέλισσες να πετούν γύρω μας, και νομίζω ότι η ανθρωπότητα μάλλον παγιδεύτηκε όταν η ανέμελη λεηλασία της συλλογής τροφίμων αντικαταστάθηκε από την επίπονη αφθονία της καλλιέργειας.

Ο ξενώνας AMANITA στην Τσαγκαράδα βρίσκεται στα μονοπάτια και αγναντεύει τις Βόρειες Σποράδες. Το βιολογικό του περιβόλι χαϊδεύεται από τους ανέμους του Αιγαίου από τα ανατολικά και προστατεύεται από το βουνό των Κενταύρων από τα δυτικά. Το ξενοδοχείο λειτουργεί όλο το χρόνο.
Τηλέφωνο Επικοινωνίας: 24260 49707,
info@amanita.gr 
www.amanita.gr

Αριθμός Μητρώου Τουριστικών Επιχειρήσεων: 11332827